ना तुला अन् मजही आली

ना तुला अन् मजही आली
खाज ती करिता पुरी
विश्वामित्र हि नारदा जी
करुनी गेली बावरी ||१||

तू मला अन् मी तुला
का स्वप्नीं ऐसे पाहतो ?
मध्यरात्रीच्या निसर्गा
मधुर स्मृतीनें गाडतो ||२||

वायुच्या मधुमुग्ध स्पर्शे
लाटही फेसाळते
पण तुझ्या त्या सुप्त स्मृतीने
रक्तही साकाळते ||३||

थंड माझ्या भावनांना
वाफ आली कोरडी
मुक्त माझ्या कल्पनांना
आडवी ती हरघडी ||४||

धुंदल्या माझ्या मनाला
मधुर शब्दही बोचती
अन तयातिल वासनांचे
गुप्त कप्पे खोलती ||५||

कोण तूं कुठलीहि याचा
थांग पत्ता ना मला
मूर्ख मी म्हणुनी खुळा हा
ध्यास मनी शिलगाविला ||६||

(१९६४)