भेसुर रात्र

ती गेली भेसुर रात्र अन् काळोख निस्सीम संपला
काळास दावुनि वांकुल्या क्षणएक अमृत थांबला

त्या क्रूर शापित वल्गना आता न त्यांची वास्तही
निघृण त्या निराशा राहे न त्यांचा गंधही

सत्याची ही कवाडे खुलली सदाच साठीं
माहीत नाही त्यांना भयभीत आडकाठी

आला अहा समीर उठवी खगोली स्पंदना
आकाशीं चित्रे रंगुनी सांगून जाती वेदना

ग्वाही दिली नि त्यांनी नाही कधी निराळा
त्या शुभ्र गंधी श्यामली अणुरेणु त्यासी अर्पिला

पुष्पास टाकोनी कसा झेपेंत गंध जाई ?
ज्याने तयासी निर्मिले त्यावीण कांहीं नाही !

चिंता कशास आतां भूतांत जे निमाले ?
वर्षी नव्या तुझ्या मी हृदयीं विलीन झाले

(१९६९)