तो आभाळी, मी दिवाणी

एक रुपेरी पक्षी मजला
दिसला आभाळात
पळभर देखुनी अचपळ माझे
जडले मन त्याच्यावर

इवलासा तो होता सुंदर
मोहक चपळ बिलंदर
दुर्मिळ त्याचे गाणे मंजुळ
झाले मी घायाळ

मखमाली ते पंख चिमुकले
फडफडती आभाळी
लुकलुक डोळे पाण्यावरती
सदा शोधती काही

उंच भरारी त्याची गगनी
का मजला मोहविते?
स्वच्छंदी अन जगणे त्याचे
का मजला आवडते?

जेथे जातो तेथे उडते
भरकटते मन वेडे
पंखाविन ते उडे बागडे
इथे तिथे पलीकडे

तो नसताना उदास होते
क्षणभरच्या आठवणीने
पण वेड्याला ठाऊक नसते
माझे त्यावर झुरणे

असते त्याची दुनियादारी
उंच उंच आभाळी
जमीन त्याला असते एका
बंधित डबक्यावाणी

तो आभाळी, मी दिवाणी
गाते विरहाची गाणी
उडतो तो गगनी मी उडते
कल्पनेत आभाळी

आता भय ते कसले ?

जुळे अंधाराशी नाते
आता भय ते कसले ?

बीजाचा अंकुर अंधारी मातीत
तेंव्हाच फुलते झाड अंगणात
गर्भामधे वाढे भ्रूण अंधारात
अंधारी उगम सूर्याचा ही रीत
जाणता हे सारे, भय ते कसले ?

नात्यातील गुंते अंधार उसवे
मिटताना डोळे सारे उलगडे
वाईट दु:खद आसवांनी वाहे
चांगले सुखद हृदयात वसे
जाणता हे सारे, भय ते कसले ?

अंधार पडता दृष्टी अडखळे
भास अभासांचे रूप ना वेगळे
खरे खोटे दोन्ही अंधारात काळे
सत्याचे असत्य अंधारात दिसे
जाणता हे सारे, भय ते कसले ?

येणे अंधारातून जाणे अंधारात
प्रकाशाचे खेळ मधल्या काळात
प्राणज्योत विझता जीवाचे निघणे
मैलोंमैल दूर पुढच्या गावात
जाणता हे सारे, भय ते कसले ?

अंगणात माझ्या

अंगणात माझ्या सोहळे पांढरे
हिमफुले गाती शिशिराचे गाणे

हिवाळी गाण्याचे धवल रंग
हिम कण उडती शहारते अंग

अंगणात रोज शुभ्र फुले बहरती
ढगातून हलके अवनी अवतरती

आला गं आला उत्सव पांढरा
अंधाराच्या गावी उल्हास आगळा

पांडुरंग आता पांढरा दिसतो
शुभ्र फुले लेवुनी नटतो थटतो 

येशील का सख्या, हिमफुले वेचण्या ?
परडी परडी वाहू आपुल्या मैत्रीला

दिन जरी छोटा नको जाऊ प्रिया
अंग़णात लख्ख प्रकाश फुलांचा