निसटत्या संध्याकाळी

निसटत्या संध्याकाळी जरा पंखात शिरावे
आणि त्यांच्या स्पंदनाने थोडे नभ कुस्करावे ||

निळ्या रेशमी तंतूंचा पसरला हा रुजामा
त्याच्या पूर्वपश्चिमेला रुप्यासोन्याचा मुलामा ||

लगबग ही वा-याची जाई कसा बावरून
केशराचा तो कल्लोळ असा बुडाला पाहून ||

षार अंधा-या आकाशी कोण आल्या ह्या अस्मिता?
जणू नंदनवनांत रेलणा-या ह्या सुस्मिता ||

ओला दुधाळ रवाळ जसा अमृताचा फेस
सडा शिंपीत तयाचा येतो रोहिणीचा ईश ||

आता झोंबणारी हवा आणि काळेरा एकांत
सृष्टी रंध्ररंध्रातून देते हुंकार प्रशांत ||

नाही आता धागधूग कशाकशाची कोणाला
नाही उरली काळजी कोणाच्याही जाणीवेला ||

समाधानाच्या निश्वासी सारे मोकळे विपाश
द्वंद्वातील सारे झाले जणु निर्लेप आकाश ||

(१९६६ साली शाळेच्या नियतकालिकात छापून आली.)