तुजवीण रजनी

निजली मैना निजला राघू
निजले वृक्ष नि वेली 
मंद झाली ज्योत समईची
निजला हरी मंदिरी

जड झालेले नयन दाटती
दिसे तुझी सावली
भास मनाला उगाच होई
भिववी रजनी काळी

निशिगंधाचा गंध पसरतो
मदनबाण दरवळतो
सुवास त्यांचा, गहिवर येतो
रात्रीच्या प्रहरात

मऊ बिछाना काट्यांसम रे
सर्वांगी टोचतो
निद्रादेवीचा शाप मला अन्
जिव्हारी लागतो

कुठे हरवशी सांग सख्या रे
गगनी का स्वर्गात?
तुजवीण रजनी साहेना मज
अडखळतो रे श्वास

आठवणींचा गंध पुरे !

नको परतणे फिरुनी मागे
पुढे जायच्या वाटेवरती
आठवणींचा गंध उराशी पुरे ! नको वेडी गाणी

दोन दीसांच्या संसाराची
धुरा वाहूया आंनदाने
आठवणींचा गंध येऊदे घटनांचे निर्माल्य

क्षण क्षण येता येता जातो
देतो पश्चात्ताप
प्रायश्चित्त घेताना सरते क्षण क्षण आयुर्मान

आठवणींचे सार कोणते?
काय शिकावे त्यांतून?
‘गंध फुलांचा’ याहून काही नसे त्यांस सारांश 

सुकती पाने, फूलपाकळ्या
काळाच्या ओघात
गंध राहतो त्या सर्वांचा केवळ मनांमनांत

नको दु:ख गेल्याचे आणि
नको क्लेश मृत्युचा
गेले ना जर काही मागे कशी नव्याला वाट मिळे?

सांगून जा

गे सखे जराशी थांब जरा
चंद्रमा नभी ना अवतरला ॥धृ॥

कथ हृदयातील गूढ कोणते?
लाल गुलाबी गुलाब फुलले
गालांवरच्या लज्जेचे ते
कारण मजला सांगून जा

हृदयावरती राज्य करे जो
स्वप्नामध्ये तुला भेटतो
नाव तयाचे काय सखे गे 
आज मला तू सांगून जा

चित्त चोरले ज्या प्रेमाने 
सखीस माझ्या वेड लावले
लक्ष तुझे अन् कुठे हरवले
नाव तयाचे सांगून जा

हळवी झाले तुझ्याचसाठी
मनी काळजी तुझी दाटली
चंद्र चांदण्या फुलण्याआधी
गुपीत मनीचे बरसून जा