Dec 30, 1970

झरझरझर सरसरसर

झरझरझर सरसरसर मार्ग विरे पटपटा
वेगाला धुंदि नवी अन् कठोर अस्मिता

त्या हिरव्या कंचुकीस पदर वेष्टि झुळमुळात
चटकदार वळणांना शालीनसे सांवरीत

उंच शिडांचे पर्वत सपसपत्या अन् सरिता
जन्मजात की कविच्या सहजस्फूर्त ह्या कविता

ही पानांची सळसळ गगनाला घुसळविते
रोमांचित या वेगा स्निग्धकरी नवनीते

अन् वेगा कैफचदे सळसळाळ लळलळाळ
उन्मादित नागिणीची कांति ल्यात झळझळाळ

फूत्कारांचा प्रवेग उन्मळवी वृक्षमुळे
हादरती भूपृष्ठे गळती अन् पुष्पफळे

परि त्यांना उचलण्यास पोर तिथे नाही एक
भय दाटुनि पोटामधी गती पाहुनि जाय झोक

वृक्षतळी कोण उभ्या या वेगा थोपाविती ?
फिरणा-या याचकां परि त्यांची नाही क्षिती !

वस्ति नाही गांव नाही वळण घाट काही नाही
थांबण्याची याचकां अजिबातची संवय नाही

फक्त त्यांस एक ध्यास पैलतीर गाठणे
मुचकुळल्या शतजीवीं  नवजीवन ओतणे

मग कशास थांबावा वाटेमधि तो उगाच
जीवनास थांबावा मृत्युपाशी एकदाच

तोवरि सरि घाई करी सुटलीजीवन सरिता
वेगाला धुंदी नवी अन् कठोर अस्मिता

झरझरझर सरसरसर मार्ग विरे पटपटा
वेगाला धुंदी नवी अन् कठोर अस्मिता

(१९६४)