लुचपतनगरीत

कुरतडलेल्या पोत्यातले
खंडीभर गहू घेतले
उंदरांच्या लेंड्यांसकट
गावभर फेकून दिले.
थवा आला पक्ष्यांचा
अन्नावर तुटून पडला
चिवडून चिवडून दाण्यांचा
क्षणार्धात फडशा पडला.

पक्ष्यांची फौज मोठी
हावरट साले निर्लज्ज कुठले
सात जन्मांचे उपाशी जणू
भस्म्या झाल्यागत खाऊ लागले.
कुणी मंत्री, कुणी मुख्याध्यापक, 
कुणी बिल्डर, कुणी पोलीस...
अरेरे! सांगायलाही लाज वाटते,
त्यात एक "गुरुजी" पण होते.

कुणी कष्टाने दाणे मिळवत होते
पोटासाठी, शिक्षणासाठी,
औषधासाठी, संसारासाठी.
कुणी दाणे ओरबाडत होते
मस्तीसाठी, गाड्यांसाठी,
रेससाठी, जुगारासाठी.

लुचपतनगरीत, आशा ती कसली?
तरीही, धीर धरा, थांबा थोडे.
कुणी सांगावे, उद्या काय असेल?

एक दिवस असा येईल, 
त्या कुरतडलेल्या पोत्यातले
कणन् कण विषारी बनतील.
अन् त्या पक्ष्यांच्या फौजेतील
सगळे लाचखोर पक्षी क्षणार्धात
बेशुद्ध पडतील. कशासाठी?
एका निष्पाप बाळाच्या
उज्ज्वल भवितव्यासाठी.