सूर्याचे मनोगत

उंच उंच जाईन ढगांतून धुके पांघरून घेईन
पांढुरक्या दुलईच्या मागे जरा विसावा घेईन

कधी सकाळी झोप संपता हलके डोळे उघडीन
हळूहळू मग धुके सारूनी निवांत जागा होईन

सोनेरी किरणांनी न्हाऊन निळे वस्त्र लेवीन
नाष्ट्यासोबत पृथ्वीवरचे क्षुल्लक जीवन पाहीन

कुठे युद्ध तर कुठे सोहळे आनंदाचे भरते
कुठे प्रेम तर कुठे भांडणे उगा गळे कापणे

चार माणसे बरी पाहता हजार विकृत दिसती
ज्यांच्या हाती सारी सत्ता गर्वाने ते फुगती

अन्यायाचे चार दिशांना जहाल समुद्र दिसती
कोट्यावधी निष्पाप जीव त्या पाण्यामध्ये डुबती

हिंस्र श्वापदे बरी अशी ती क्रूर दुष्ट माणसे
स्वार्थापोटी करी जीवांचे हाल हाल चहुकडे

उंच उंच जाईन ढगांतून धुके पांघरून घेईन
थकलो जर जगण्याला तर मी सदा झोपी जाईन