मानवा प्राण तळमळला

ने मजसी ने परत पूर्वरूपाला । मानवा प्राण तळमळला ।।धृ ।।

युगयुगान्तरी विमल तरल मी होतो । धरणीला रक्षत होतो ।
जगजीवांना प्राणवायू मी दिधला । अन् कर्बवायू शोषियला । 
अव्याहत ते चक्र चालले होते । मनु जन्माआधी होते ।
                         तव कृत्यांनी ते डळमळले ।   
                         संतुलन सारे गडबडले ।
                         निष्पाप जीवही गुदमरले ।
अपराध तुझा, शिक्षा का सा-यांना? मानवा प्राण तळमळला ।।१।।

तव आचरणी विश्व प्रदूषित झाले । पाण्यात नको ते आले ।
बहु रसायने त्याज्य पदार्थही आले । ते नीर विषारी झाले ।
लाटांवरती तेल काजळी आली । जल सृष्टी भयभीत झाली ।
                         ते कलुषित पाणी पोटांत ।
                         शिंपले मासळी मूर्च्छित ।
                         शैवाल समुद्री निष्प्राण ।
अपराध तुझा, शिक्षा का सा-यांना? मानवा प्राण तळमळला ।।२।।  
                       
मातेसम जी, पृथ्वी, आई, धरती, ही । व्याकुळ होई मम जननी ।
परि अबला ती, देखी जे होई ते । कित्येक जीव बघ मेले ।
मी शोकाने धाय मोकलून रडतो । आईचे अश्रू ना पुसतो ।
                          करू कसे आईचे रक्षण मी?
                          समजेना मजला काहीही ।
                          तव साह्य न मिळता दुर्बळ मी । 
अजि उठ नरा, तत्पर करणे आता । वा  मृत्यु सागरी तुजला ।।३।।